Het blijft mij verbazen hoeveel bekenden
je tegenkomt op vakantie. Je kijkt er natuurlijk niet van op als je in
Blankenberge op de dijk je buurman tegen het lijf loopt. Je kent enkele
honderden mensen, en het zou al raar moeten lopen als geen enkele daarvan ooit onze
populaire badplaats zou uitkiezen om daar een dagje met veel zand, zon en zee door
te brengen. Het rare is eigenlijk dat jij daar óók rondloopt.Bij verre bestemmingen is dat anders. Je landt in Napels en terwijl je op je bagage wacht, zie je daar je collega C. die net op dat ogenblik uit Napels weg wil. ‘Het is een vuile stad,’ zegt haar man. Of je wurmt je door de mensenmassa op Times Square en, dan zie je plots een lange kerel die zich enkele meter vóór je ook door de massa aan het wurmen is. Zou dat P. kunnen zijn? Je roept zijn naam en, waarempel, het is P. Hij is op zoek naar een restaurant en omdat je al enkele dagen langer in New York bent dan hij, kun je hem Tony’s aanraden.
Dit jaar zijn we we naar Wenen gegaan. Prachtige stad. Op een morgen zitten we op een terrasje te kijken naar de voorbijgangers, want dat doe je op vakantie, en plots komt daar M. voorbij met haar man en haar drie hipsterzonen. Wat een toeval! Ze zijn pas sinds gisteren geland en aangezien wij er al een dag eerder arriveerden, zijn wij de Wenen-kenners. Of we weten in welk museum je het beroemde schilderij van Klimt kunt zien? Jje weet wel: De kus. Was dat nu het Leopoldmuseum of de Belvedere?
‘We gaon die gàsten ier wà kelteur baaibringe,’ zegt M. nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten