Het mooie weer van de laatste dagen is vast een belangrijke aanjager van de roep om de coronamaatregelen te versoepelen. De zon maakt mensen blij en optimistisch, en verdrijft gedachten aan besmetting, ziekte en dood. Het lentegevoel is er een van vrijheid: fietsen zonder muts op, lichte jurkjes, picknick, terrasjes, het strand. En als kuddedier wil een mens die vrijheid graag in groep beleven. Zo’n licht jurkje draag je niet voor jezelf alleen, een picknick met acht is leuker dan één met vier, en eenzaam en alleen op een terrasje is een droevig tafereel. Een verlaten strand waar je met je geliefde hand in hand kunt wandelen is prachtig, voor één keer, maar voor de rest is het geloof ik evenzeer de mensenzee als de echte zee die de menigten naar de kust lokt. Bij mooi weer dan.
Een verstrenger als Vandenbroucke kan dus maar beter hopen op barslecht weer voor het overlegcomité van vrijdag. Met grimmige cijfers, tabellen en grafieken alleen zou hij het moeilijk hebben tegen versoepelaars die een zonnige wandeling achter de rug hebben van hun dienstauto naar de vergaderzaal.
In de krant lees ik dat die versoepelaars - de bepleiters van ‘perspectief’ - zich in alle partijen bevinden. Zou er nu onder hen veel ruzie zijn over wélke versoepelingen er eerst moeten komen? Misschien zijn de Groenen vooral voorstander van consumptieloze maatregelen zoals het optrekken van de buitenbubbel van vier naar acht, en de meer ondernemingsgezinde partijen van de opening van de restaurants. Het eerste is interessant voor studenten die graag met een grotere groep in een bos willen wandelen, en het tweede is fijn voor de meer dan twintigduizend restauranteigenaars, hun personeel, en natuurlijk hun honderdduizenden klanten. De studiediensten kunnen eens opzoeken in hun statistieken of het kiespubliek van hun partij eerder uit boswandelaars dan uit restaurantbezoekers bestaat. Dan is dat goede geld dat ze voor hun big data hebben uitgegeven nog voor iets goed geweest.
Eén welbepaalde versoepeling heeft, vermoed ik, weinig zin: het optrekken van het aantal toegelaten binnenshuiscontacten - de zogenaamde ‘knuffelcontacten’ - van één naar twee personen. Wie dat wil doet het nu al*. Niemand kan het controleren. Je moet het, zoals Jean-Marc Nollet van Ecolo, al over de radio verkondigen voor de politie op de hoogte is.
Dat geval van Nollet illustreert ook mooi de paradox van maatregelen met beperkte pakkans. Nollet verklaarde grootmoedig dat hij bereid was de boete van 250 euro te betalen voor zijn overtreding. 250 euro? Hij heeft naar eigen zeggen zijn knuffelcontacten al enkele weken van een naar twee opgeschaald. Wil hij dan 250 euro betalen per contactmoment, of dekt die 250 euro meteen de hele reeks overtredingen?
Wat Nollet zei over die boete, doet mij denken aan een verhaal dat verteld wordt over mijn legendarische dorpsgenoot G. G. is een rijke stinkerd en op een keer had hij te veel gedronken. Hij parkeerde zijn wagen langs de weg en ging tegen een schutting staan om te wateren. Helaas voor hem werd hij opgemerkt door een politie-camionette, en een agent begon een proces-verbaal op te stellen. G. bekeek de agenten eens, haalde zijn portefeuille boven en vroeg: ‘En, hoeveel moet dat kosten, die camionette van jullie?’
Of het verhaal over G. waar is, weet ik niet. Het schijnt te overeen te komen met zijn karakter. Mijn vrouw is ooit bij hem thuis geweest op een zaterdagvoormiddag en heeft toen helaas verzuimd om navraag te doen naar de waarheid van het verhaal.
* Dat is niet helemáál waar natuurlijk. Veel brave echtparen van middelbare en hoge leeftijd, die gewoon waren andere brave echtparen van middelbare en hoge leeftijd uit te nodigen, of hun eigen getrouwde kinderen, die nodigen nu niemand uit. Als het verboden is, redeneren ze, zal dat wel een ernstige reden hebben, en aan één toegelaten bezoeker hebben ze niet veel. Mocht het aantal toegelaten binnenshuiscontacten van een naar twee worden gebracht, dan zou dat het aantal gezellige bijeenkomsten in die leeftijdscategorieën flink doen stijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten