#MeToo Awareness, en andere kortjes

#MeToo Awarness
     Erik Van Looy heeft samen met andere RTL-4-presentatoren een #MeToo awareness-seminarie gevolgd. Er werd hem niets ten laste gelegd; het was gewoon een standaard procedure. Hij heeft op dat seminarie geleerd dat je tegen een vrouwelijke collega wel mag zeggen: ‘U hebt een mooie groene bloes aan,’ maar je mag niet zeggen ‘Wat heb je een mooie hakken aan.’ Zelf zou ik dat laatste nooit zeggen: hakken zijn hakken, en die kunnen alleen hoog of laag zijn, zoals bij de Lilliputters waar dat verschil tot hevige twisten leidde.
       Zou de RTL-directie aan Lilliput gedacht hebben toen ze besloten het seminarie te organiseren? Dat zou mij verwonderen. Misschien dachten ze zo: vrouwen dragen hoge hakken om seksuele boodschappen uit te zenden, en mannen moeten doen alsof ze die boodschappen niet merken. Wij weten dat, maar weten al onze medewerkers dat ook?
     Wat mij hierbij interesseert, is wat het oordeel van de toekomstige generaties zal zijn als ze lezen over de Awareness-cursussen voor RTL-4-presentatoren in 2024. Zullen ze het uitschateren van de pret? Of zullen ze verbaasd zijn dat zulke cursussen toen nog niet wekelijks georganiseerd werden voor alle werknemers op alle werkvloeren? Je kunt dat niet weten. Je weet wel wat de juiste kant van de geschiedenis is, maar je weet nooit of de geschiedenis wel die kant zal uitgaan. 

Maatschappelijke desintegratie
     Op de blog en op de FB-pagina van Pascal Cornet verscheen een stuk van 100 woorden over persoonlijk contact in een commerciële context – bijvoorbeeld aan loketten – dat vervangen wordt door computerschermen. Ik zou daar graag 26 woorden aan toevoegen: ‘Men mag hopen dat er niches ontstaan waar mensen terecht kunnen die een kleine meerprijs willen betalen voor de oude aanpak. Daar moet een verdienmodel inzitten.’

Haar knippen
     Sinds enkele jaren worden mijn haar en baard geknipt door mijn vrouw die daar een tondeuse voor gebruikt. Ik ben haar oneindig dankbaar. Vroeger ging ik naar de kapper. Als ik daar buitenkwam was ik mijn haar, mijn geld en mijn tijd kwijt, terwijl ik van alle drie te weinig heb. 

Grappige prentjes
     Op Facebook kijk ik graag naar de prentjes, vooral als het om 19-de eeuwse schilderijen gaat waar grappige tekstballonnetjes zijn aan toegevoegd. Meestal zijn die slechts grappig als je de tekst en de tekening samen ziet. Maar nu zag ik een prentje dat geloof ik kan naverteld worden. Je ziet een vrouw en een priester in een biechtstoel. De vrouw zegt: ‘ ... en vorige nacht heb ik een snee brood onder mijn bloes gestopt en ik deed alsof ik een broodrooster was.’ De priester antwoordt: ‘Nogmaals: hoogst ongewoon, maar geen zonde.’ Nogmaals ... je vraagt je af wat de vorige bekentenissen van de vrouw waren.

Werkende leden
     Een van de mooiste gedichten in de Nederlandse taal is Immortelle XXV van Piet Paaltjens ‘Hoor ik op Sempre de waldhoorn’. Heel Heine-achtig, maar dat wist ik niet toen ik als knaap het gedicht las in de bloemlezing van Dubbelfluit. Wat Sempre was, werd uitgelegd in een voetnoot. Het was de naam van een studentenmuziekgezelschap, dat voluit Sempre Crescendo heette. In de Immortelle wordt de dichter ondervraagd door ‘een van de werkende leden’. Werkende leden ... wat was dat nu weer, dacht ik toen. Ik heb de uitdrukking pas opgezocht 25 jaar later, toen ik les begon te geven en dat gedicht in mijn bloemlezing terecht kwam. 

Rijk of arm
     Mijn moeder had een oom die gareelmaker was. Hij en zijn vrouw stonden ’s morgens om vijf uur op. Ze dronken een kop koffie en togen aan het werk. De oom werkte met leer, en de tante met katoen en kant. Om half tien aten ze boterhammen met kaas. Om half een, en om vier uur nogmaals boterhammen met kaas. Om acht uur aten ze gekookte aardappelen met koud pekelvlees, zonder saus of groenten. Alleen op zondag werd afgeweken van die dagindeling. Dan kwamen de boeren langs om bestellingen te plaatsen en om te betalen. Ze kregen een borrel aangeboden, en mijn tante noteerde dat in haar boekje, zodat die borrel kon worden gefactureerd. Ook kookte ze die dag, want koken kon ze, maar in de week deed ze het niet om geen tijd te verliezen.
      Het gezin nam alleen vakantie toen het kermis was in het dorp. Dan gingen ze op café en trakteerden de boeren die klant bij hen waren. Maar hoewel de kermis in het dorp een week duurde, gingen ze na drie dagen al weer aan het werk. Andere kermisgangers drongen dan bij hen aan om er nog een dagje plezier aan te breien, maar de oom zei ferm: ‘Nee! Nee! Nee!’ De tante zei: ‘Ik doe wat de baas zegt!’ De dag ervoor had ze de baas ingeprent wat hij moest zeggen.
      Mijn moeder heeft nog een poosje lesgegeven in het dorp in kwestie. Ze merkte dat de collega’s haar oom en tante beschouwden als arme mensen die heel weinig geld hadden voor eten en kleren, laat staan voor vakantie.  ‘Als ik hun geld had,’ antwoordde mijn moeder, ‘verbrandde ik het mijne.’

Het Poetin-interview
     Sommige mensen die het gezien hebben, waren onder de indruk van het interview dat Poetin gegeven heeft aan Tucker Carlson. Ik twijfel er niet aan dat Poetin zijn argumenten helder en krachtig uiteen heeft gezet. Zoals veel dorpsburgemeesters – niet allemaal natuurlijk – perfect in staat zijn om een begroting helder en krachtig uiteen te zetten en veel schooldirecteurs – ook niet allemaal – een strategisch plan voor de komende jaren helder en krachtig kunnen presenteren. Als een halve of hele dictator dat doet, maakt dat altijd wat meer indruk. Gore Vidal, die toch een man van de wereld was,  vond Gorbatjov toch zo intelligent toen die een conferentie gaf voor buitenlandse correspondenten. Nu, misschien was die conferentie van Gorbatsjov wel razend interessant, maar zijn boek was in elk geval slaapverwekkend saai. 

Frank Furedi
     Vorige dinsdag was ik op een conferentie van het Mathias Corvinus Collegium (MCC) over ‘classical education’. MCC wordt gesponsord, geloof ik, door de Fidesz partij van Victor Orbán. Ik heb van Orbán of zijn handlangers geen steekpenningen gekregen, maar wel broodjes gegeten en koffie gedronken op zijn kosten. Ook heb ik Britse libertarische conservatief Frank Furedi horen spreken. Wat Furedi schrijft, lees ik vaak met instemming, maar ik vind het wat saai: te wijdlopig, te rechtlijnig, te faciel. Maar de eigenschappen die van hem een middelmatig schrijver maken, zijn dezelfde die van hem een uitstekend redenaar maken. 

De wil van de poes
     Ondanks zijn hoge leeftijd laat onze poes zich nog flink gelden: luid miauwen, voor onze voeten lopen, over de krant of het toetstenbord pikkelen … Daarmee laat hij weten dat hij iets wil, maar wat hij wil, dat weet hij zelf niet. Droge voeding? Natte voeding? Vers water? Naar buiten gaan? Naar boven gaan? Aandacht? We moeten alles uitproberen voor we erachter komen, en voor hij erachter komt. De wil is blind, schrijft Schopenhauer. In elk geval, als de poes in een van de kamers aan het slapen is, sluip ik op kousenvoeten door de gang. Ik wil dan geen slapende honden wakker maken. 

Edgar Allan Poe en de sterrenhemel
      Edgar Allan Poe schreef niet alleen melodieuze gedichten en ingenieuze gedichten, hij moet ook echt slim geweest zijn. In de astronomie was hij de eerste die een goede oplossing verzon voor de paradox van Olbers. Die paradox gaat als volgt. Waarom is de nachtelijke hemel zwart, met slechts hier en daar oplichtende puntjes van sterren? Als het heelal oneindig is, met een oneindig aantal gelijkmatig verspreide sterren, dan zouden er een oneindig aantal oplichtende puntjes moeten zijn die samen een oplichtende hemeld vormen. Poe bedacht dat het heelal misschien wel oneindig was, maar daarom niet altijd had bestaan. Dan was het best mogelijk dat het licht van de meeste sterren de aarde nog altijd niet had bereikt.
     Ik schrijf dat allemaal even op omdat ik altijd vergeet hoe Poe de paradox ook weer oploste. 

Woke taalgebruik
     Ik ben dat laatste boek van Naomi Klein aan het lezen in een Nederlandse vertaling. Zwarte slaven heten nu tot slaaf gemaakte Zwarte mensen. Maar slavenhandel is nog altijd slavenhandel in plaats van handel in tot slaaf gemaakten. Ook eigenaardig is dat Zwarte mensen met een hoofdletter geschreven wordt en witte mensen met een klein letter. Nog eigenaardiger is dat mensen van kleur kunnen veranderen, met name de Joden. Ik citeer Klein: ‘Dat deze slachtoffers van het Europese witte superioriteitsdenken zich in Palestina op hun beurt positioneerden als wit en superieur.’ De zin zou veel redelijker zijn als het adjectief wit de eerste keer werd vervangen door Arisch en de tweede keer werd weggelaten.  

True Detective
     Om mij voor te bereiden op het nieuwe seizoen van True Detective heb ik het tweede seizoen eens bekeken. We waren er destijds mee gestopt omdat het niveau zo ver onder dat van het eerste seizoen lag. De Vinci Shootout aan het einde van de vierde aflevering is echter heel behoorlijk. Het begint al met de manier waarop dat dozijn politieagenten de straat oversteekt.