Jongens die rechtopstaan
Naar aanleiding van de vrouwendag heeft men in het Atheneum van Halle een ludieke actie georganiseerd. De jongens moesten gedurende het eerste lesuur rechtopstaand les volgen terwijl de meisjes mochten gaan zitten. Ik ben daar voorstander van. Ook op het openbaar vervoer moeten mannen hun zitplaats afstaan aan vrouwen. Jongens kunnen die oude hoofse regel ook in woke tijden best zo vroeg mogelijk ingeprent krijgen. In het klaslokaal zijn weliswaar genoeg stoelen voor iedereen, maar het is nu eenmaal moeilijk om daar ‘authentieke’ situaties na te bootsen, hoezeer de pedagogische richtlijnen voor talenonderwijs daar ook op aandringen. Alleen vraag ik mij nu af hoe men het gender van de zogenaamde jongens in het Atheneum heeft bepaald. Heeft men wel gevraagd hoe ze zichzelf identificeren?
Gary Lineker
Mensen die bekommerd zijn om de evenwichtigheid van mijn blog kwamen met de suggestie om iets te schrijven over de Britse voetbalpresentator Gary Lineker. Die is door de BBC geschorst geweest vanwege een tweet waarin hij het Britse immigratiebeleid vergeleek met de jodenvervolging in nazi-Duitsland. ’t Was een mooi voorbeeld van rechtse cancelling, werd mij gezegd, en het was waar. Ik vind zelfs dat de woke cancellers er een voorbeeld aan moeten nemen. Na enkele dagen is de schorsing ongedaan gemaakt en heeft de BBC zich bij de presentator verontschuldigd*. Zo hoort het.
Verder wordt er nu bij de BBC nagedacht over betere richtlijnen voor medewerkers in verband met de sociale media. Ook dat is een prima idee. Zelf vind ik dat de media hun schermgezichten en journalisten best mogen verbieden van op sociale media openbare politieke berichten te plaatsen. Dat is een vorm van zelfcensuur waar ik achter sta. Als ik een politieke tweet tegenkom van Joël De Ceulaer schrik ik altijd even. Hij zegt daarin misschien hetzelfde als wat hij in een artikel schrijft, maar die tweet stoort mij meer. Anderzijds, als Joël een sportjournalist was, zou het mij minder storen. En als Joël een professor was zoals Van Ranst, zou het mij ook minder storen.
Appartementsgebouwen aan de kust
Veel mensen vinden de appartementsgebouwen aan de kust lelijk. Die mensen zouden liever hebben dat de zee overgaat in duinen, zoals in Raversijde en op de oosteroever van Oostende, met misschien hier en daar een smaakvolle villa voor de 0,01 procent. Daar valt iets voor te zeggen. Ik vind de Koninklijke Villa in Oostende ook mooier dan het appartementsblok van waaruit wij naar de zee kijken. Ik ben ooit in die Villa geweest toen mijn broer daar aan het revalideren was, en het is daar en toen dat ik begon dromen van een verblijf met zeezicht. Maar met alleen villa’s en geen appartementsblokken zou dat bij een droom gebleven zijn.
Die appartementsgebouwen hebben echter een groot nadeel. Er wonen mensen in, en in de zomer overspoelen die het strand. En dat trekt op zijn beurt toeristen aan die zich bij bewoners voegen tot het één wriemelende kudde wordt. In Raversijde en op de oosteroever van Oostende zul je zelfs in het hoogseizoen zo’n kudde niet aantreffen. Natuurlijk, een eenzame en verlaten kust is edeler en hoogstaander dan een druk strand, maar gezellige drukte heeft ook iets. Veel mensen komen precies naar het strand omwille van die drukte. Mijn grootvader ging erg graag naar de kust. Om naar de zee te kijken, maar eigenlijk nog meer om naar de mensen te kijken. Hij ging nooit baden in zee, maar hij had, met de dichter kunnen zeggen: ‘Je suis homme et veut prendre un bain d’humanité.’
Maar goed, dat er onder de appartementsgebouwen ook erg lelijke zijn, dat vind ik ook. Al raak ik het met mijn vrouw niet altijd eens over welke dat nu precies zijn.
Vuilnisbak
Stifstof en Marrakesh
Bij de Marrakesh-crisis was N-VA geïsoleerd in de federale regering; bij de stikstof-crisis was CD&V geïsoleerd in de Vlaamse regering. Laten we even uitgaan van de eerlijke bedoelingen van de dissidente partij. Dus: rond Marakesh was N-VA bezield door een eerlijke bekommernis** om immigratie te beperken en de andere partijen door de eerlijke wens om immigratie te vergemakkelijken; bij stikstof was N-VA bezield door een eerlijke bekommernis om de stikstofuitstoot te beperken en CD&V door de eerlijke wens om de jonge boeren een maximaal economische perspectieven te garanderen.
Vanwaar komt dan het verschil in uitkomst van de twee crisissen? De eenvoudigste verklaring is dat bij de eerste crisis enkele partijen geen énkele toegeving wilden doen en dat in het tweede geval enkele partijen wel toegevingen wilden doen***. Wie die partijen waren, dat weet ik niet. Ik heb natuurlijk wel een mening. Maar de lezer ook, dus die heeft niets aan de mijne.
Stifstof en Marrakesh (2)
Er is nog een andere verklaring mogelijk. Marrakesh was een principieel dossier dat uitnodigde tot onverzoenbare tegenstellingen. Rond stikstof krijg je de indruk dat het het water niet zo diep was en dat het vooral om technische details ging. Zowel N-VA als CD&V wilden minder stikstof; zowel CD&V en N-VA wilden rekening houden met de economische belangen van de boeren.
Ecologische voetafdruk
Ik het het altijd moeilijk met het begrip van de ecologische voetafdruk, waarbij consumptie van grondstoffen wordt omgerekend in oppervlakte-eenheden – de zogenaamde totale biologisch productieve ruimte die voor die consumptie noodzakelijk is. Ik denk wel dat het begrip nuttig is om vergelijkingen te maken. Zo zou een gemiddelde Belg per jaar 7,5 hectare nodig hebben voofr zijn consumptie en de gemiddelde Indiër 0,9 hectare. De ecologische voetafdruk van de Belg is dus 8 keer groter dan die van de Indiër, terwijl zijn jaarlijks inkomen 43 keer groter is. Je zou op het eerste gezicht andere verhoudingen verwachten.
Ecologische voetafdruk (2)
De ecologische voetafdruk wordt wel eens gebruikt om de ecologische apocalyps af te kondigen. Men neemt het hele bruikbare aardoppervlak, verdeelt dat door het aantal inwoners en komt dan tot de conclusie dat elke aardbewoner recht heeft op 1,8 hectare, waaruit blijkt dat de Belg 400 % boven zijn ecologische stand leeft. Of men neemt de hele wereldbevolking en vermenigvuldigt die met de voetafdruk van de gemiddele Amerikaan. Dan is de wereld vele, vele malen te klein. Maar het toekomstige draagvlak van de aarde kan moeilijk berekend worden. Het is afhankelijk van de technische evolutie. De hoeveelheid grondstoffen die beschikbaar is, hangt af van de mijnbouwtechnieken. Ik kijk van hier uit op het windmolenpark van Zeebrugge. Dat is oppervlakte die tot voor kort amper gerekend werd bij de ‘bruikbare ruimte’.
* Zie hier.
** In plaats van een eerlijke bekommernis kunnen ook politieke berekening de oorzaak zijn van de harde opstelling van N-VA en CD&V: de verwachting dat men kiezers kon winnen door profilering. Maar zo’n verklaring vergt meer speculatie dan ik hier bereid ben in te roepen.
*** Ook hier kan gespeculeerd worden over de politieke berekening van de meerderheidspartijen: in het Marrakesh-dossier de wil om N-VA te vernederen, in het stikstofdossier de wil van N-VA om haar staatsmanschap te bewijzen. En er zijn nog andere speculatieve verklaringen mogelijk zoals het communautaire aspect, de deadline, de onderhandelingskunst en doorzettingsvermogen van de regeringsleider.
In het geval van die jongens die moeten rechtstaan denk ik dat u zich bezondigt aan postmodernistische ironie of zelfs aan doodgewoon sarcasme. Waarom staan we recht om de dames een plaatsje te gunnen op de bus? Omdat er onvoldoende zitplaatsen zijn. Nu denk ik dat in de meeste klassen iedere leerling een zitplaats heeft, dus waar is het probleem? Ik denk eerder dat men in het onderwijs volledig de pedalen kwijt is en ik denk dat u dat ook denkt.
BeantwoordenVerwijderenU heeft mij doorzien. Ik heb trouwens de tekst een heel klein beetje aangepast voor meer duidelijkheid. Maar het is een typisch experiment op veel scholen. Kinderen honger of discriminatie laten aanvoelen door een kinderachtig spel. Bijvoorbeeld: de helft van de kinderen krijgt maar een halve portie in de cafetaria.
VerwijderenOver Marrakesh en stikstof: inderdaad in beide gevallen kwam één partij geïsoleerd staan in de respectieve regeringen.
BeantwoordenVerwijderenMarrakesh: Michel wilde geen enkele tegemoetkoming geven, zoals bijvoorbeeld neutraal blijven bij de Marrakesh-afstemming. Andere landen deden dat wel. "Toevallig" verhuisde Michel enige tijd later naar het voorzitterschap van de Europese Raad, dat is een positie die lange tijd in de maak was en een onthouding bij de afstemming zou ongunstig kunnen geweest zijn voor Michel. Michel duwde N-VA naar de uitgang. Er is een wetsartikel over hoe dat werkt in dit soort situaties: ofwel ben je het eens, ofwel blijf je stil (tacit acceptance), ofwel oneens en dan stap je uit de regering. N-VA heeft dan gekozen door die deur te gaan, ofwel ben je binnen of buiten. Dat Michel vaak eigenbelang voorop stelt is ook duidelijk van zijn functie in de EU: Von der Leyen en Michel spreken elkaar nog zeer weinig; 1 voorbeeld SOFAGATE in Turkije: het was belangrijker voor Michel zichzelf te profileren dan de interesse van de EU te behartigen. Hij had gewoon samen met von de Leyen op de sofa moeten gaan zitten om te tonen dat de EU één is, maar neen hij snelde naar de fauteuil toe.
Stikstof: CD&V in het stikstofakkoord stond geïsoleerd, maar wilde niet de consequentie nemen. Zij hebben gekozen om binnen te blijven. Waarom? CD&V was al akkoord gegaan met het stikstofakkoord een jaar geleden, dus het nu volledig afschieten zou kunnen geïnterpreteerd worden dat ze toen verkeerd waren. CD&V was het te doen om profilering, wij zijn de partij van o.a. de boeren. Dat moesten ze binnenhalen, en dan zijn er wat kleine veranderingen aan het vroegere akkoord onderhandeld. Het was CD&V niet te doen om het akkoord, wel om zich voldoende te kunnen profileren. Het akkoord kelderen zou een stap te ver zijn geweest.
Dat is een héél plausibele verklaring. Ik wou de profileringsstrategie van CD&V niet rechtstreeks vermelden wegens het speculatieve karakter. Ik wou een andere speculatie aannemelijk maken: dat Jambon de zaak niet tot de spits heeft willen drijven, wat Michel met Marrakesh uiteindelijk wel gedaan heeft. Ik denk trouwens dat Michel niet de enige was, integendeel zelfs.
VerwijderenWat betreft Gary Lineker, het verbaast mij dat u bereid bent de vrije mening in te perken. Er moet onderscheid gemaakt worden tussen personen in vaste loondienst, en externe personen op een specifiek los kontrakt voor een bepaalde opgave. Zover ik weet is Lineker een extern persoon.
BeantwoordenVerwijderenAls je in vast loondienst werkt voor een organisatie, privaat of publiek, word je verondersteld in het openbaar geen kritiek te geven op jouw werkgever Dat is geen inperking van de meningsuiting, je bent deel van de doelstelling van jouw eigen organisatie, en die doelstelling werk je niet tegen.
Ben je een extern persoon ligt de zaak anders. Je krijgt een contract voor een nauw gespecifieerde taak, die voer je uit en je wordt daarvoor betaald. Verder heb je geen verplichting tot die organisatie, je maakt er geen deel van uit. En de organisatie is ten allen tijde vrij om geen verder gebruik te maken jouw diensten.
Ik veronderstel (zonder het echt te weten) dat Lineker tot de 2de categorie behoort, en dan heeft hij z'n volle vrijheid zonder rekening te moeten houden met de gevoeligheden van de BBC. Natuurlijk kan de BBC op elk ogenblik beslissen om de samenwerking te stoppen, dat moeten ze zelf afwegen. Blijkbaar heeft de BBC eerst in de ene richting gewogen, en na protest in de andere. Eigen keuze.
Ik ben niet voor inperking van vrije meningsuiting in functie van de inhoud van de mening (extremisme, vermeend extremisme, enz.) Het opleggen van een gedragscode (tot en met openbaar uiten van meningen) aan werknemers is voor mij een andere zaak. Meestal betreft de gedragscode inderdaad alleen het verbod om kritiek te geven op de werkgever. Ik zie geen principieel bezwaar om dat inhoudelijk uit te breiden, noch om dat in een contract met externe medewerkers op te nemen. Zelf zou ik dat alleen in welbepaalde gevallen voorstaan, zoals voor politieke journalisten.
Verwijderen