Debat over begrotingstekort
Ik wil het hier niet hebben over het voorstel van Conner Rousseau om het begrotingstekort uit de begroting te houden, maar over het debat op Het Conclaaf dat die materie behandelde. Ik heb het zojuist opnieuw bekeken. Hoe zou men in de komende jaren, vroeg Eric Goens, 27 miljard kunnen besparen, zodat de staatsschuld niet verder zou toenemen? Raoul Hedebouw van de PVDA vond die staatsschuld geen groot probleem maar de anderen zochten naar oplossingen. De discussie was het hevigste over de ‘activering van de werklozen’. Samy Mahdi (CD&V) brak de spits af.
‘Volgens mij gaat het pijn doen bij mensen die vandaag nog niet werken. Dáár moet het pijn doen. We moeten ervoor zorgen dat de mensen geactiveerd geraken, en de werkloosheid beperken in de tijd. Vandaag blijft de uitkering op eenzelfde niveau liggen. Eigenlijk moeten we ervoor zorgen dat die uitkering na een aantal maanden sneller daalt, waardoor de mensen ook sneller een inspanning leveren om de vele vacatures die er zijn in te vullen. Het is alleen maar als iedereen werkt dat het verschil tussen werken en niet werken groot genoeg is zodat je ervoor kunt zorgen dat je de gaten gedicht krijgt.’
Dezelfde opvatting – dat materiële welvaart maar kan veilig worden gesteld worden hard te werken – werd later door anderen overgenomen, met veel enthousiasme door Ongena van Open-VLD, en en sourdine door Bart De Wever en Conner Rousseau. Bij de tegenstanders van die opvatting was Tom Van Grieken voor een keer de welbespraakste:
‘Ik vond het een mooi staaltje van komedie van meneer Ongena over al die werklozen die er massaal zijn en die niet willen werken … Meneer Ongena, hoe hoog is het aantal werklozen in Vlaanderen? Tweehonderdduizend? Historisch is dat het laagste ooit. Wat zien wij? Dat de Vlamingen tussen hun 20ste en hun 60ste massaal werken, per kop actiever zijn en meer uren kloppen dan in onze buurlanden. Wij persen onze mensen uit als een citroen en we zien dat er vanaf 55-60 een uitval is op de arbeidsmarkt. Als je de begroting op orde wilt krijgen, als je meer mensen aan het werk wilt krijgen, ga je ook de work-life balance moeten herzien. En dan doe ik niet mee met dat liberaal praatje dat al die mensen die niet aan het werk zijn, dat het allemaal luieriken zijn. Dat is echt niet zo. Het is omdat je het beste van je leven hebt gegeven tussen je 20 en je 55 en op het einde van je leven, dat je zegt: ‘ik weet het niet meer.’ Ik denk dat daar ook eens een grondig debat over moet worden gevoerd.’
‘Couldn’t agree more,’ zei Petra De Sutter (Groen), die bij de hele uiteenzetting instemmend had zitten knikken*. Hedebouw was niet in beeld, maar hij moet ook aan het knikken geweest zijn. Een geel-groen-donkerrode triple entente, dus.
Vanuit mijn libertair standpunt is er niet veel mis met mensen die liever minder werken, die meer belang hechten aan hun work-life balance, of die het na hun 55ste rustig aan willen doen. Alleen lijkt het mij ethisch gesproken de normaalste zaak ter wereld dat die mensen dan ook een lager inkomen hebben dan degenen die hun work-life balance anders instellen. Uitkeringen mogen niet dienen om die ongelijkheid uit te vlakken.
Marc Reynebeau – Lang heeft het niet geduurd
Gisteren schreef ik iets over het goede voornemen van Marc Reynebeau om voortaan de voorkeur te geven aan ‘acuratesse, nuance en argument’ boven ‘de superlatief, de schreeuw, en de emotionele suggestiviteit.’. Vandaag heeft hij het immers over zijn politieke vijanden MR en N-VA. De woordkeuze laat zien dat er nog een flinke weg moet worden afgelegd: ‘flutakkoord’, ‘kiezersbedrog’, ‘tengels van afhouden’, ‘hypocrisie’, ‘flutargument’, ‘mediocriteit’, ‘eenheidsworst’, ‘gehuichel’ …
Ook in zijn argumentatie moet Marc zijn ‘scalpel’ nog wat aanscherpen. Hij verwijt de formateur dat hij bij zijn zoektocht naar besparingen zijn inspiratie haalt uit het buitenland. Marc brengt daar tegenin dat wij in ons land op een aantal unieke en waardevolle praktijken kunnen bogen. Ik moet toegeven dat Marc van die praktijken een grappig lijstje heeft gemaakt die de schrille klank van zijn non sequitur wat verzacht.
Als het Marc menens is met zijn nieuwe manier van argumenteren, raad ik hem aan om in een eerste periode politieke onderwerpen te vermijden.
3 procent
Naar aanleiding van de nieuwe rampenfilm Twisters merkt recensent Ruben Aerts (DS 18/7) op dat ‘op geen enkel moment in de film de link wordt gelegd met de klimaatverandering.’ Hij citeert ook een verontrustende studie die ‘becijferde dat in minder dan 3 procent van de films en tv-reeksen die tussen 2016 en 2020 uitkwamen klimaatverandering … ter sprake komt. Ik herhaal het nog een keer: in minder dan 3 procent van de films en tv-reeksen wordt de klimaatverandering zelfs maar vermeld! En wat doet de regering?
* Overigens hadden Van Grieken en De Sutter elk heel andere voorstellen om het begrotingstekort dan wél te verminderen. Van Grieken zou besparen op transfers naar Wallonië en op immigratie. De Sutter zou geld ophalen door vermogensbelasting, vermogenswinstbelasting, huurbelasting, enzovoort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten