De Standaard en Vlaams Belang zitten ongeveer op dezelfde lijn inzake het ‘strenge asielbeleid’ van de regering-De Wever. ‘Het is niets meer dan symboliek.’
Minister Van Bossuyt schrapt de leeflonen voor asielzoekers, en De Standaard heeft meteen uitgerekend dat zoiets hoogstens enkele miljoenen aan besparing kan opleveren. Die cijfers zullen wel kloppen. Meer zelfs: het is niet duidelijk wat het meest druk zet op het staatsbudget: een laks of een streng asielbeleid. Mijn aanvoelen: een streng asielbeleid is duurder op de korte termijn, maar verzekert op lange termijn het overleven van ons economisch model.
Bart Brinckman schrijft:
De framing – het strengste asielbeleid ooit – klinkt weinig geloofwaardig. Om enigszins een signaal van gestrengheid te geven, neemt de symboliek het over. Meer dan foto-opportuniteiten voor ministers zijn de ‘binnenkomstcontroles’ niet. (DS 5/8)
En hij heeft gedeeltelijk gelijk. Het is symboliek en het is wat hij verder in zijn stuk ‘pestbeleid’ noemt. Acht jaar geleden zou ik onder de indruk zijn geweest van dat argument. Nu weet ik dat het om méér dan ‘foto-opportuniteiten’ gaat. En Brinckman weet het ook. In een verloren zinnetje schrijft hij: ‘De minister wil kandidaat-asielzoekers ontraden om naar België te komen.’ Precies. Dat ontraden is op dit moment het enige realistische beleid. En het werkt beter dan je zou denken. Asielzoekers (en mensensmokkelaars) zijn redelijk goed op de hoogte van de verschillende regelingen in de verschillende landen.
Ik denk dat ontraden zeer goed werkt. Om een vergelijking te maken: nieuwsberichten over bosbranden en hittegolven zetten toeristen ertoe aan om niet naar Spanje of Portugal te gaan maar om hun vakantie ergens anders te gaan doorbrengen. Mutatis mutandis moet dat ongeveer hetzelfde zijn voor mensen die hun land willen ontvluchten en daar hun geld en dat van hun familie voor riskeren.
BeantwoordenVerwijderen