Jimmy Carter (1924-2024)
Het cliché over Jimmy Carter als ‘best ex-president ever’ hoorde ik voor het eerst 30 jaar geleden, van een politieke tegenstander van hem. Ruben Mooijman noemt hem een gutmensch, wat mij niet hetzelfde lijkt als een deugpronker. Die laatste is iemand die het moeilijke streven naar een deugdzaam leven vervangt door het innemen van bepaalde politieke standpunten die moreel superieur zouden zijn. Een gutmensch als Carter daarentegen is volgens Mooijman iemand die zelfs in de politieke jungle naastenliefde en onkreukbaarheid nastreeft, en die liever naïef dan cynisch is. Zelf hou ik van een evenwicht tussen naïviteit en cynisme, zowel in het dagelijkse leven als in de politiek en de kunst. Maar persoonlijke onkreukbaarheid is natuurlijk altijd goed.
Op x.com trof ik een commentaar aan* dat een vergelijkbare strekking had als dat van Mooijman, maar een andere invalshoek hanteerde omdat moraal met rationaliteit werd verbonden. Ook werd in het commentaar een vergelijking gemaakt waar ik nooit zelf zou zijn opgekomen.
President Carter was strikingly similar to President Hoover who had served 50ish years before him: a good man, a great humanitarian, and an engineer by trade who, in a typical engineer fashion, believed that most problems could be ‘fixed’ through a logical and methodical approach. Sadly, the human world – especially the world of government affairs – rarely works that way, and his presidency suffered because of it. As a result, both Hoover and Carter suffered landslide defeats in their reelection bids, after which both men saw their public images improve .Kinda sad stories, in a way.
De vergelijking van Carter en Hoover als ingenieurs is instructief en uitdagend. Hoover werd afgerekend op zijn economisch beleid, Carter op zijn buitenlands beleid. Ik geloof niet dat er aan de faculteit ingenieurswetenschappen een formule wordt aangeleerd om in het buitenlandse beleid te bepalen wat op een gegeven moment het juiste evenwicht is tussen een militaristische en een pacifistische koers. Carter en Reagan verschilden van mening over dat evenwicht. Net zoals Hoover en Roosevelt verschilden van mening over het evenwicht tussen interventionisme of laissez aller als beste remedie tegen de economische crisis. Van Reagan en Roosevelt wordt gezegd dat de Geschiedenis hen gelijk heeft gegeven. Dat kan. Maar we moeten niet álles geloven wat die ons vertelt. Volgens zekere filosoof was Clio ‘mit der Lüge so durch und durch infiziert wie eine Gassenhure mit der Syphilis’.
Bart De Zwijger
Van een orangist als Bart De Wever moet het ons niet verwonderen dat hij de laatste tijd het voorbeeld van Willem De Zwijger volgt. Dat zwijgen vind ik voor een formateur geen slechte werkwijze. Daarmee brengt hij echter zijn politieke tegenstrevers in de verleiding om hem heimelijke steken toe te brengen die niet kunnen worden gepareerd. Ik doe het even in zijn plaats. Op het VTM-nieuws van 30/12 hoorde ik dat De Wevers aanpak door sommige onderhandelaars werd bekritiseerd. De Wever zou (1) weigeren knopen door te hakken en (2) weigeren op te schuiven van rechts naar het centrum. Dit zijn twee tegenstrijdige kritieken. Wat zouden die critici zeggen als De Wever wél knopen doorhakte, maar dat deed zonder op te schuiven naar wat zij als het centrum zien?
* Dankzij een vermelding op de FB-pagina van Luc Van Braekel.
Vooruit zou moeten begrijpen dat BDW niet kan blijven opschuiven naar het centrum. Wat we niet weten voorspelt niets goeds...
BeantwoordenVerwijderenBij elke dergelijke politieke impasse vraag ik me af hoe schadelijk dit is. Aan libertijnse zijde zal men deze incarnatie van een minimale overheid vermoedelijk toejuichen.
BeantwoordenVerwijderenD.
De twee eigenlijke probleem bij de Belgische (en Vlaamse) regeringsvorming zijn
BeantwoordenVerwijderen1/ dat slechts ongeveer 70% (aan Vlaamse kant) van de mandaten gebruikt wordt (wegens politieke schutkring tegen rechts, en het aandeel van de communisten).
In Vlaanderen geeft dat maar beperkt problemen omdat Vlaamse partijen geënt zijn op een min of meer samenhangende regio.
2/ de politieke en culturele dispariteit tussen Vlaanderen en Wallonië. Politiek liggen de er kaarten anders, er is geen gezamelijke culturele ruimte, de financiële belangen zijn conflictueus (Wallonië moet steeds geld ontvangen, van Vlaanderen), en Wallonië kampt met een ouderwetse stuiptrekkende PS.
Wat België betreft, er is geen makkelijke oplossing als men binnen de context van een eenheidsstaat blijft. De eenheidsstaat herinvoeren is niet werkbaar, bestuurlijk opsplitsen zou het makkelijker maken voor iedereen, maar dan moet men door die appel bijten.