Dromen in kleur of in zwart-wit?

      In sommige wetenschappen is het de gewoonte iets wat men niet weet dan maar aan het publiek te vragen, een beetje zoals men doet bij straatinterviews op het Nieuws of op het Journaal. Geleerden willen weten of mensen in kleur dromen of in zwart-wit. Ik denk dan onmiddellijk aan laboratoria en hersenscans, maar nee, men houdt een wetenschappelijke bevraging en dan blijkt dat in 1942 slechts 30 procent van de ondervraagden in kleur droomde. Maar later onderzoek gaf steeds meer kleurdromers: een kleine 50 procent in 1993, 56 procent in 1999 en 62 procent in 2003 (zie hier). Als mij die vraag was gesteld in 1942, 1993, 1999 en 2003, was ik het antwoord schuldig gebleven.

     Maar nu weet ik het. Als ik droom is het meestal over onze poes, met wie ik lange gesprekken voer. Of die dromen in kleur of zwart-wit zijn, weet ik niet. Onze poes is in elk geval zwart. Maar vannacht droomde ik dat ik in de slaapkamer was. De slaapkamer zag er wat anders uit, zoals dat in dromen gaat, en er hingen, jawel, gekleurde vitrages op. Ik had onmiddellijk door dat ik droomde, en wel ik kleur. Ook was ik er mij in mijn droom van bewust dat die kleur of zwart-wit-kwestie een wetenschappelijk vraagstuk was. Om de wetenschap nog verder vooruit te helpen, opende ik de vitrages en keek door het raam. Ik keek uit op een meer, met erg groen gras en erg groene bomen eromheen, en daarboven een stralende gele zon. Nu bevindt het meer van Keerbergen zich op enkele kilometers van ons huis en is er dezer dagen weinig zon, maar daar ging het niet om. De technicolor kleuren in mijn droom, die waren onmiskenbaar.
     Ik was zo geestdriftig omdat ik het wetenschappelijke vraagstuk had opgelost, dat ik wakker werd, en snel enkele woorden opschreef in het notitieboekje dat naast mijn bed ligt.