Geestelijke pijn. Wat is het ergste, geestelijke of lichamelijke pijn? De onsterfelijke Blackadder heeft destijds de kwestie definitief beslecht tijdens een kleine filosofische gedachtewisseling met een kroeguitbaatster. ‘They do say, Mrs M, that verbal insults hurt more than physical pain. They are, of course, wrong, as you will soon discover when I stick this toasting fork into your head.’
Geestelijke pijn (2). Er bestaat een lichamelijke pijn die erg hevig is, maar kort. Je loopt op blote voeten rond en je stoot je kleine teen aan een tafelpoot. De ogenblikkelijke pijn is verschrikkelijk, maar tegelijk weet je dat de pijn heel snel zal wegebben. Bestaat hiervan een equivalent in de geestelijke sfeer? Ik ken er één. De tafel staat gedekt, je haalt een heerlijke pastaschotel uit de oven en, pats, die glipt uit je handen. De vernedering! Je bent een ‘dropper of things’! De vuurvaste glazen schotel is in duizend stukjes uiteengespat en ze liggen overal verspreid over de vloer. Je zult die moeten bijeenvegen. Erger: je zult helemaal op je hurken moeten om de pasta en de bolognaisesaus met stoffer en blik op te scheppen, en daarna zul je stoffer en blik schoon moeten spoelen, en de vloer dweilen. Tegelijk weet je dat alles binnen 5 minuten achter de rug zal zijn, en dat je dan aan tafel zult zitten met een boterham met soep, wat ook erg lekker is. Niet vergeten om eerst de soep in de magnetron te zetten voor je aan de schoonmaakwerken begint.
Inslapen. Ideaal om in slaap te raken is in bed enkele bladzijden lezen op de e-reader, liefst van een wat zwaar boek*. Daar worden ook je oogleden zwaar van. Maar soms valt het tegen. Nu ben ik Reset van Mark Elchardus aan het lezen, en als Mark uitvoerig zijn bezwaren tegen het liberalisme uiteenzet, word ik onrustig en boos. Mijn geest wordt dan klaarwakker en gaat op zoek naar tegenargumenten. Ik wil mijn reader tegen de muur gooien, maar dan moet ik een nieuwe kopen. In plaats daarvan leg ik hem weg en haal een deeltje van Godfried Bomans uit de kast. Na twee, drie bladzijden ben ik in dromenland.
Vestrooid. Veel lezers zullen het herkennen en ik heb het al van sinds ik een kind was. Je staat in de voorraadkamer, vroeger de kelder, en je bent vergeten wat je nodig had. Dan keer je op je stappen terug, je komt in de eetkamer, je ziet de koffie staan en je weet het weer: melk, of suiker als je dat liever hebt – puurzwartdrinkers moeten maar een ander voorbeeld verzinnen. Soms moet je trouwens niet helemaal terug naar de eetkamer, maar is het genoeg om een paar stappen te zetten om weer te weten wat je nodig had. Nu ben ik helaas in een nieuw stadium aanbeland. Nu sta ik in voorraadkamer, keer op mijn stappen terug naar mijn vertrekpunt, en dan pas besef dat ik eigenlijk mijn fietsbanden wou oppompen. Ik had de verkeerde afslag genomen.
Striptease. Ik ben nog nooit in een stripclub geweest. Ik ken die wereld alleen van films, en wat ik daar gezien heb, beneemt mij de lust om op dit vlak mijn horizon te verruimen. Onlangs zag ik de film Hustlers. Ik was verleid door de titel, want ik zie dat graag, ingewikkelde constructies om brave burgers op te lichten. Maar het viel tegen. Jennifer Lopez speelde mee, het oplichtingsprocédé was te banaal voor woorden, en … het ging over strippers. Goed, dat had ik kunnen weten, want het stond in elke summary. Bij de film Titane was dat anders. De summaries hadden het verzwegen maar, verdomd, de film ópende met een striptease-optreden. Dat had waarschuwing genoeg moeten zijn, maar ik was nieuwsgierig naar de rest, omdat de film door critici vergeleken werd met het vroege werk van David Cronenbergs. Nu, veel striptease kwam er niet meer, maar de film werd er niet beter op, zeker niet toen het ‘ontroerende’ deel begon. Een derde film die ik onlangs zag was Magic Mike. Hier wist ik op voorhand dat het om mannelijke strippers ging, maar ja, Matthew McConaughey, Steven Soderbergh … Ik dacht bij mijzelf: als het te erg wordt, spoel ik de stripteasescènes door. Ik heb dat na twee of drie van die scènes dan ook gedaan. Mooi liefdesverhaal verder.
Buikdansen. In de films die ik als kind zag, kwam geen striptease voor. Maar als het sandalenfilms waren, kreeg je geheid een scène met buikdanseressen te verwerken. Zo’n scène, herinner ik mij, duurde eindeloos**.
* Over de keuze van inslaapteksten: zie ook hier.
** Die afkeer van buidanseressenscènes heb ik hier al eens neergeschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten