Ik laat mij graag voorstaan op mijn vooroordelen, en op mijn bereidheid om die vooroordelen in twijfel te trekken. Zo heeft lang geleden de opvatting bij mij postgevat dat er niets mis is met chemische additieven in voedsel. Dat voedsel zelf bestaat ook uit een verzameling van chemische verbindingen. Het bestaat zelfs, herinner ik mij van de scheikundeles, uit atomen, ook als je het rechtstreeks van de bomen plukt of uit de grond haalt. Ik sluit niet uit dat additieven giftig kúnnen zijn, maar dat zijn sommige onbewerkte paddenstoelen ook.
Zoals ik zei: ik laat de mogelijkheid open dat ik mij vergis. Maar ik ga mijn vooroordelen niet zomaar prijsgeven zonder slag of stoot. Als ik in de krant een stuk zie waarin men kwaad spreekt over additieven, dan lees ik dat diagonaal en meestal is mijn reactie snel: not good enough. Voor dié argumenten geef ik mijn vooroordeel niet op.
Laatst hoorde ik op de radio een expert die een boek geschreven had over gezonde en ongezonde voeding. Ik spitste mijn oren. De expert beweerde dat veel van ons voedsel ultrabewerkt was. Ja, dacht ik: ultra, dat is goed. Hij vertelde dat men natuurlijk voedsel eerst uitkleedde tot een smaakloze smurrie en er daarna weer chemische stoffen aan toevoegde om de smurrie op smaak te brengen. Ja, dacht ik, wat is daar mis mee? Hij vertelde ook dat een onderzoeker was binnengedrongen in een voedselfabriek en daar had vastgesteld dat er soms meer dan duizend additieven werden toegevoegd aan het voedsel. Ja, dacht ik, dat is een goede reclameslogan: vegetarische hamburger, nu met meer dan duizend additieven. Of misschien: nu met nieuwe additieven.
Toen de expert ook nog eens vertelde dat de voedselfabrikanten door die additieven grote winsten maken, wist ik het zeker. Ik zou ook dit keer niet van mijn vooroordeel af worden geholpen.
Citaat: "ik laat de mogelijkheid open dat ik mij vergis. Maar ik ga mijn vooroordelen niet zomaar prijsgeven zonder slag of stoot."
BeantwoordenVerwijderenDat is op zichzelf een prima houding op voorwaarde dat u de inspanning levert om uw opvattingen na te trekken. Anders is het koppigheid. De meeste mensen hebben niet de tijd of intellectuele ijver voor het natrekken van 'vaste meningen', als velen in de door hen gerespecteerde omgeving het zeggen zal het wel kloppen...
Daar knelt de schoen nogal eens heb ik gemerkt. Op die manier was u ooit 100% overtuigd communist, tegen beter weten in ALS u de inspanning had gedaan om alles eens rustig op een rijtje te zetten en daar uw denkvermogen had op los gelaten.
Of bevattelijker gezegd: je moet natuurlijk kritisch zijn over. meningen van anderen, de overheid, kranten, experten, maar even kritisch over je eigen mening...
VerwijderenEn waarheden zijn nogal eens relatief, zoals in tijden van gebrek aan eten en veel ziekte (voor het meeste in de menselijke geschiedenis, ook na 1945) kan ultra-geprocesseerd voedsel welgekome en noodzakelijk zijn. Maar eens het probleem van tekort en vermijdbare ziekte opgelost kunnen de nadelen van ultrageprocesseerd voedsel significant worden.
Of in vroegere tijden was het krijgen van veel kinderen noodzakelijk om zeker te zijn dat er overlevende kinderen gingen zijn. Toen was de houding van de katholieke kerk voor veel kinderen, kernfamilies, en geen geboortecontrole een logische keuze. Dat ligt niet meer voor de hand in de huidige wereld.
Of met de gebrekkige kennis van de industriële 19de eeuw was klassestrijd en de dictatuur van de arbeidersklasse een verdedigbaar concept, maar dat simplisme viel al gauw uit elkaar met het verwerven van meer inzicht.
Eén der grootste misvattingen over de (natuur)wetenschappelijke methode is dat die iets absoluut bewijst. Dat is niet zo. Die bewijst meestal dat iets niet kan volgens de huidige kennis.. Of dat onder zeer welgedefinieerde omstandigheden een bepaald fenomeen zal plaats vinden, zolang niet het tegendeel is bewezen.
Het geloof van de marxist-leninisten over de wetmatige onvermijdelijkheid van hun opvattingen was poor thinking, misschien nog verklaarbaar gedurende 19de eeuw, onbegrijpelijk hoe verder we in de 20ste eeuw kwamen.
Toen na WO II het ouderdomspensIoen algemeen werd was de gemiddelde leeftijd van overlijden 67 jaar. In die tijd was voedsel vrij ongeprocesseerd en werd nog geen vergif gebruikt in de landbouw. In deze tijd van heel ongezond voedsel vol vergif is de leeftijd van overlijden.... 80+. Nogal gek..
BeantwoordenVerwijderenToen ik voor de eerste keer in Venezuela kwam in het amazone-gebied aldaar, zag
Ik daar mensen voor hun bord zitten. Wat lag daar op? Een gekookte knol en een hoopje bonen. Gezond? Alleszins, want weinig geprocesseerd en ook nog vrij evenwichtig, bonen:eiwit, knol: koolhydraten. Maar lekker? Ik zou toch eens zo'n telloor aan zo'n voedingsfanaat willen voorzetten en zeggen: "kijk, lekker gezond. Speel maar in je kl..., 3× per dag, zeven dagen per week." Ik denk dat het snel zou zijn van : "ja maar.."
Uw argumentatie is anecdotisch en niet--rigoureus.
VerwijderenHet ongezonde, slecht samengestelde en te weinig eten van vroegere tijden, of nu in armere landen, kan je niet vergelijken met wat wij nu eten of zouden kunnen eten in de rijke landen van de wereld.
Met uw manier van redeneren zou men kunnen zeggen dat vet- en suikerrijk eten en obesitas tekenen van gezond eten zijn omdat we nog nooit zo'n lange levensverwachting hebben gehad.
Vroeger schortte er meestal altijd wel iets aan de voeding. Na WOII is zowel de hoeveelheid en kwaliteit drastisch toegenomen, o.a. door betere bemesting, afkoeling, betere hygiëne, etc. Die processering bracht veel voordelen i.v.m. met de oorlogse situatie en vrijwel de hele menselijke geschiedenis. Ondervoeding en infectieziekten gingen drastisch terug, en de betere processering van voedsel nam gestaag toe. Doch deze ononderbroken trend heeft geleid tot overvoeding en vaak onaangepaste voeding (indien fit en gezond blijven tot op hoge leeftijd als criterium gebruikt wordt).
Met onze huidige kennis, technologie en infrastructuur zouden we makkelijk evenwichtiger voeding in voldoende hoeveelheid kunnen maken. Sterke processering van voeding wordt vooral gedaan om het eten 'onweerstaanbaar' te maken, aantrekkelijke smaken (veelal toevoeging van fructose en andere suikers, vetten, smaakversterkers, kleurstoffen, visueel aantrekkelijk en snelle caloriën die het verzadigingsgevoel vertragen, etc).
Kijk naar de Japanse keuken, daar wordt nog veel rauwe vis, rauwe eieren, halfgebakken vlees, etc gegeten, maar er is heel weinig voedselvergiftigen omdat zij in hun moderne productie, distributie en bereiding zeer nauwgezet toezien op het vermijden van besmetting.
Zij eten veel rauwe eieren maar salmonella besmetting komt er nauwelijks voor. Elk ei wordt apart door verschillende sensoren gescand, de productie-eisen zijn zeer hoog. Er wordt weinig of geen suiker toegevoegd in hun dagelijks eten, behalve natuurlijk bij desserten. En zij zijn bij de gezondste mensen ter wereld met de hoogste levensverwachting...