Rechts verpest onze seks, e.a.

‘Rechts verpest onze seks’
     Ik kende de jonge Nederlandse schrijfster Daan Borrel niet. Ze heeft een kind gebaard en dat heeft haar blik op de wereld veranderd. In een uitgebreid interview in De Standaard der Letteren (29/11) vertelt ze honderduit over wat het leven en haar reflectie over het leven haar geleerd heeft.

‘Ik wandel graag, en toen ik net moeder was, frustreerde het me dat het niet meer kon zoals ik wilde: ver, alleen, diep de bossen in. Tot ik besefte dat dat idee van wandelen is opgelegd door witte, hoogopgeleide mannen die daarover filosofeerden en schreven.’ 

      Dat gaat dus over wandelen in de bossen. Ik vraag mij af of het ook geldt voor lange eenzame wandelingen aan het strand.
     In elk geval, de kritiek van de schrijfster op eenzame wandelingen is een onderdeel van haar kritiek op het onafhankelijkheidsideaal, dat ons wordt opgelegd. Nu ze moeder is, beseft ze dat mensen onderling juist áfhankelijk zijn van elkaar. We kunnen hier gerust spreken van een openbaring. Alleen jammer dat men die openbaring ook wel eens aantreft bij, jawel, witte hoogopgeleide mannen. En dié witte, hoogopgeleide mannen gaan dan hún openbaring ook aan iedereen opleggen. Enfin, je weet hoe dat gaat.
     Wat verder zegt de schrijfster:

‘Rechts verpest onze seks …We zijn niet geneigd te denken dat de politiek invloed heeft op hoe ons seksleven eruitziet. Maar hoe je intimiteit ervaart, waar en met wie je seks hebt, heeft erg veel met beleid te maken … Alles is zo duur. Mensen moeten de hele dag werken, en dan moeten ze ’s avonds nog seks hebben … Stel dat we maar vier of vijf uur per dag moeten werken. Dan heb je ’s morgens tijd om rustig te ontbijten en een sport te doen die je leuk vindt. Daarna ga je met de fiets door het groen naar je werk voor vijf uur. Daarna heb je tijd om te koken voor familie of vrienden. Dan heb je toch veel meer zin in seks?’

     Dat van die kortere werkdag en een beter seksleven begrijp ik. Maar dat dure leven, wat heeft dat er mee te maken? Ik speur de tekst af. Ha, hier zie ik het al … ‘Zohran Mamdami … gratis openbaar vervoer … huur bevriezen … gratis kinderopvang …’ Als Borrel zoiets leest, ‘dan voelt ze ontspanning in haar lijf.’ Dat is ook nodig. Met een helemaal verkrampt lijf kun je geen seks hebben. 

De moeilijke keuzes van De Wever
     Heeft Bart De Wever moeilijke keuzes gemaakt met zijn besparingsplan? Hijzelf denkt van wel, maar in een opiniestuk van Tom Hannes (DS 1/12) staat iets anders.

In zekere zin heeft onze premier [met zijn politics of austerity] net wel voor de verlokkingen van het gemak gekozen … van onze laatkapitalistische economie die ons verleidt te geloven dat nog meer consumptie de weg naar vrijheid en zelfverwezenlijking is.

      Dat is vreemd. Ik zal door De Wever wat minder pensioen ontvangen en daardoor word ik verleid tot nog méér consumptie! Hoe gaat dat in zijn werk? Tom Hannes, dat moet ik erbij vertellen, is filosofisch onderzoeker en die mensen mogen wat meer. Maar hij zou in een korte column moeten kiezen welk links cliché hij het liefst in stelling brengt: dat over de laatkapitalistische consumptiemaatschappij of dat over de ‘politics of austerity.’ Hij moet zoals BDW durven moeilijke keuzes te maken.

Professor José Lambert
     Heel toevallig – bedankt, Facebook – zag ik een oud interview met professor in de romanistiek José Lambert voorbijkomen. Het ging over mei ’68. Hij zegt het niet in het interview, maar ik meen mij te herinneren dat hij mei-68-icoon Ludo Martens gekend heeft in de KSA van Tielt. ‘Een verstandige jongen,’ vertrouwde hij mij ooit toe. 
     Als professor was Lambert de vriendelijkheid zelve. Hij gebruikte graag de uitdrukking ‘Ne prenons pas des vessies pour des lanternes.’ Helaas begreep ik in zijn lessen nooit ‘waar hij naartoe wou.’ Bij dit interview had ik precies dezelfde indruk. Wat beweert Lambert nu eigenlijk over mei 68? Dat er veel foute interpretaties bestaan over de studentenrevolte. Zoiets. Zoals er veel foute interpretaties bestonden van de ‘manier waarop literatuur functioneert.’
     Ik voel me teruggeworpen in het verleden. En dan denk ik ook aan die examens van hem. Aan zijn studenten vroeg hij om de drie kwartier om voor hem een sherry te gaan halen in het cafetaria. Daar kreeg ik later veel begrip voor toen ik als leraar zelf mondelinge examens afnam. Ik nam een grote voorraad koffiekoeken mee als troostvoedsel om de dag door te komen. 

Artikel 23 van de Grondwet

     Artikel 23 van de Grondwet garandeert

het recht van eenieder op een menswaardig leven, met inbegrip van: het recht op arbeid, op vrije beroepskeuze, op billijke werkomstandigheden en loon, op informatie, overleg en collectief onderhandelen, op sociale zekerheid, op bescherming van de gezondheid en op sociale, geneeskundige en juridische bijstand, op een behoorlijke huisvesting, op de bescherming van een gezond leefmilieu en op culturele en maatschappelijke ontplooiing.

      Zulke bepalingen geven een rechter de macht om een politieke beslissingen en wetgeving te schorsen omdat die volgens het inzicht van de rechters een van die rechten schendt. Daardoor kan het beleid geblokkeerd raken. Mark Elchardus stelde voor om dat op te lossen door een procedure van ‘volksberoep’ in te voeren, waarbij een tweederde meerderheid van het parlement bepaalde gerechtelijke uitspraken kan negeren. Quinten Jacobs stelt voor dat het parlement periodiek een verklaring aanneemt over de interpretatie van die rechten. Geert Bourgeois (DS 20/11) stelt voor om de rechten te herformuleren als beginselen.
     Zelf stel ik voor om artikel 23 af te schaffen. Ik ben een groot voorstander van billijke lonen, informatie, gezondheid, cultuur, enzovoort, maar die zaken horen niet in een Grondwet thuis.

Genetica
    Gelezen in De Standaard van 26/11: ‘De vader van Kirill Dmitriëv was celbioloog, zijn moeder was genetica.’ Jammer dat ze die specialisaties gekozen hadden. Ik had graag de zin gelezen: ‘Zijn vader was chemicus, zijn moeder was fysica.’

Sammy Mahdi en het begrotingsakkoord
     Er is nu wel een begrotingsakkoord, maar wie wil kan nog altijd de jouwende betweter aan de zijlijn spelen. In De Standaard (25/11) lees ik: ‘Eind goed, al goed? Nee, want hoewel De Wever zijn begroting uiteindelijk rond kreeg, valt binnen de Arizona-coalitie commentaar op te tekenen over de methode-De Wever. ‘Waren we eind augustus al begonnen, dat was het nooit zo gelopen,’ zegt een voorzitter van een coalitiepartij? 
     Wie is die voorzitter die het zoveel beter zou hebben gedaan? Bouchez? Rousseau? Van Peel? Prévot? Ik denk dat het Sammy Mahdi is. In dat geval wil ik hem eraan herinneren dat hij in juli en augustus rond een heel ander dossier met een een regeringscrisis dreigde. Weet Mahdi nog welk dossier dat was? Het ging om een conflict in wat men vroeger de Levant noemde.