Historische parallellen zijn altijd een beetje belachelijk, maar de ene is altijd net iets belachelijker dan de andere. Twee beroemde columnisten, Thomas Friedman van de New York Times en Marc Reynebeau van De Standaard (25/11) maakten in dezelfde week een vergelijking tussen de geopolitiek van nu en de appeasement-politiek van 1938, waarbij de Britse premier Chamberlain en Franse premier Daladier toegevingen deden aan Hitler in de hoop hem van zijn oorlogsplannen af te brengen.
Maken ze dan dezelfde vergelijking? Niet helemaal. Friedman vergelijkt Trump met het Chamberlain-Daladier en Poetin met Hitler. Reynbeau vergelijkt de EU met Chamberlain-Daladier en Trump met Hitler. Schematisch:
(1) Chamberlain-Daladier = Trump en Hitler = Poetin, die Europa bedreigt
(2) Chamberlain-Daladier = EU en Hitler = Trump, die Europa in de steek laat
Goed, daar kan ik om lachen.
Maar Reynbeau schrijft ook iets waar ik minder om kan lachen: ‘Minister van Defensie Theo Francken (N-VA) dreigt in die (trans-Atlantische) val te trappen als hij de bevrijding van door Rusland bezet Oekraïens territorium ook nu opnieuw “niet realistisch” noemt.’ In welke wereld leeft Reynebeau*? Denkt hij echt dat het Westen de Oekraïeners steunt door de bevrijding van bezet gebied wél realistisch te noemen.
Als je zoiets schrijft, lach je de Oekraïeners uit in hun gezicht. Hun soldaten vechten in de modder, en dan moet het Westen hen bijspringen door iets realistisch te noemen waarvan iedereen weet dat het niet realistisch is.
* En niet alleen Reynebeau lijkt de realiteit te negeren. De dag ervoor had Hendrik Vos in De Standaard een andere oplossing voor het Oekraïense conflict. Europa moest benadrukken dat het niet meedeed aan ‘patserige machtspolitiek.’ Zie mijn stukje hier. Natuurlijk zijn Vos en Reynebeau veel slimmer dan dat. Maar Vos geeft niet graag toe dat er meer geld naar defensie moet, en Reynebeau valt liever dood dan toe te geven dat Theo Francken, al was het maar voor één keer, gelijk heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten