Zuhal 'Nogmaals' Demir, e.a.

 

Zuhal ‘Nogmaals’ Demir
     Zuhal Demir is de Genkse lijsttrekker voor N-VA, en ze heeft verklaard dat ze, bij voldoende stemmen op haar en haar partij, burgermeester wil worden van die provinciestad. Ze zou zich in zo’n geval niet laten vervangen. Ze zou daarentegen aftreden als minister van Onderwijs is. Bart De Wever zou dan iemand anders moeten zoeken voor die post. Voor mij is dat prima, zolang de post maar naar een N-VA’er gaat en niet naar Caroline Gennez. Wie die N-VA’er is, maakt voor mij weinig uit, het mag zelfs Ben Weyts zijn, kun je nagaan.
      Wat me wel iets uitmaakt, is de spreekvaardigheid van Demir als er televisiecamera’s in de buurt zijn. Haar uitleg op het VTM-nieuws was tenenkrullend. Demir moet zich dringend laten bijscholen. Dat schijnt mogelijk. Kijk maar naar Kamala Harris die na een week intensieve training Donald Trump voor de camera’s een pak slaag gaf. Een eerste tip voor Demir: als je voortdurend hetzelfde antwoord herhaalt, moet je daar niet extra de aandacht op trekken door 25 keer het woord nogmaals te gebruiken.
      En voor gevorderden: het is zelfs beter om hetzelfde antwoord niet voortdurend te herhalen. Als je iets tweemaal gezegd hebt, en je krijgt nog een keer dezelfde vraag: ga dan improviseren. Ook dat kun je leren. Vertel over de tijd dat je districtsburgemeester van Antwerpen was, over de blunders van de Genkse CD&V, over een leuke reactie die je gekregen hebt van iemand op straat, over wat je dochter onlangs zei over de kleuren van de burgemeesterssjerp. Desnoods zeg je wat Sammy Mahdi in zo’n geval zou zeggen: dat het lokale niveau in de politiek het allerbelangrijkste is en dat het departement Onderwijs minstens even belangrijk is. Logica is bij dergelijk geïmproviseer niet de eerste vereiste.

Focus op de weg
     Als ik op de autosnelweg rijd, word ik de laatste tijd om de tien minuten afgeleid door een grote affiche op de berm. Op die affiche staat een man in een houthakkershemd, zijn haar is strak achterover gekamd, hij heeft een rare baard, een rare uitdrukking op zijn gezicht en maakt een raar gebaar met zijn armen. Als je goed kijkt, zie je dat hij wijst naar de weg naast hem, en als je heel goed kijkt, zie je dat die weg géén snelweg is. De figuur van de man lijkt uitgeknipt uit een foto en dan op een andere foto geplakt. Ik probeer altijd oogcontact te maken met die rare man.
     En terwijl ik dat doe,  gebeurt altijd hetzelfde: dan zie ik aan de linkerkant van de affiche weer de boodschap: ‘FOCUS OP DE WEG - niet op je gsm’.

VB, N-VA en Antwerpse coalities
     Het Vlaams Belang lanceert de slogan: ‘1 x Bart kopen = Vooruit en Groen Gratis’. Dat is niet alleen goed gevonden, maar het is ook waar. Als de N-VA voldoende sterk uit de verkiezingen komt, is de kans niet denkbeeldig dat de partij een coalitie aangaat met Vooruit en Groen, wat voor de N-VA-kiezer geen ideale coalitie is. Dat zijn coalities eigenlijk nooit. Ik moet er niet aan denken welke coalitie er gevormd kan worden als N-VA niet voldoende sterk uit de verkiezingen komt.

 Verkiezingsaffiches
    De prijs voor de best gestroomlijnde verkiezingsaffiches gaat dit keer naar Vooruit. De achtergrond heeft altijd dezelfde egale kleur van ossenbloed. De kandidaten kijken niet voor zich uit, maar staren naar rechts, naar de mooie toekomst die ons te wachten staat als zij verkozen worden. Sommige kandidaten glimlachen, maar het effect is nog groter als ze vastberaden kijken, met lichtjes geheven kin, zoals bijvoorbeeld Melissa De Praetere dat doet. De affiches doen denken aan die van de communisten en de nazi’s in de jaren 30. Die waren daar ook goed in. En de maoïsten van de jaren 70. En de reclamemensen van Perrier. Ik ben om politieke redenen geen bewonderaar van Melissa, maar die affiche ontroert mij.

Warme samenleving
     Tijdens deze verkiezingen heb ik nog meer dan vroeger gehoord dat politici van links en van rechts zich uiten als voorstanders van een ‘warme samenleving’. Daarmee wordt bedoeld dat er subsidies moeten worden gegeven aan bepaalde sociale projecten. Ik ben niet noodzakelijk tegen die projecten, maar geld geven op zich is geen ‘warmte’. Die ‘warmte’ moet komen van mensen, in het gezin, in de straat, voor en achter het loket, voor en achter de kassa, enzovoort. Ongeveer de laatste plaats waar we ‘warmte’ moeten zoeken, is in de politiek. De overheid die voor ‘warmte’ moet zorgen, hoe verzint men het?

‘Juiste’ en ‘verkeerde’ mensen
     Af en toe bekijk ik het getwitter van @MiraRoodGroen op X. Ik weet dan nooit heel zeker of het om een parodie gaat. Mira bevestigt alle linkse clichés, maar laat niet na af en toe ook iets verstandigs te plaatsen. Ontwapenend is vooral haar voorgewende - denk ik - onwankelbare geloof in haar eigen morele uitmuntendheid en haar ontwapenende naïviteit. Zou dat een typisch woke-linkse combinatie zijn?
     Laatst kwam ik op de FB-pagina van Gust Peeters een treffend staaltje van die combinatie tegen. Mijn FB-vriend had de spot gedreven met Tom Lanoye zijn toespraak bij het aanvaarden van de Prijs der Nederlandse Letteren. ‘Ik ben best wel blij met de prijs voor Tom Lanoye,’ schreef Peeters. ‘Eindelijk iemand die niet wil verbinden, maar keihard polariseert.’ Dat is pikant omdat het verwijt van polariseren meestal van links komt, aan het adres van rechts. Het mooiste echter was de reactie daarop van een zekere G.V. ‘De afkeer van Lanoye is naar de juiste soort mensen gericht.’
     ‘De juiste soort mensen …,’ dat wil zeggen, de verkeerde soort mensen met de verkeerde soort gedachten. Is dat niet heerlijk naïef? Die onwankelbare zekerheid dat bepaalde gedachten verkeerd zijn en dat je best afkeer koestert van mensen met die gedachten. En ’t is niet alleen naïef, het is ook eerlijk. We laten allemaal wel eens onze sympathie of antipathie voor iemand afhangen van de gelijkenis of het verschil tussen zijn en onze gezindheid. Maar als rechtse zak probeer ik die neiging wat te beteugelen, en ik zal ze ook nooit in het openbaar toegeven. 

Kerk en staat - naar aanleiding van het pausbezoek
      In ons land bestaat er een behoorlijke scheiding van kerk en staat. Onze wetgevende macht moet geen fiat krijgen van de paus alvorens een wet goed te keuren. Onze christendemocratische partij heeft op ethisch vlak standpunten die ver van de Vaticaanse verwijderd zijn. Alleen zou ons vorstenhuis zijn katholicisme wat meer privé moeten houden. Ronald Reagan heeft naar het schijnt, als praktiserend presbyteriaan, tijdens zijn presidentschap geen enkele keer een eredienst van die kerkgenootschap bijgewoond.  Hij wou geen religieuze partijdigheid uitstralen. Het was voor hem een bevrijding toen zijn presidentschap afliep en hij weer ter kerke kon gaan.
     Voor onze koning kunnen we minder streng zijn. Levenslange religieuze onthouding is nog iets anders dan twee ambtstermijnen, en van onze Grondwet mag het.  Filip en Mathilde mogen zo vaak naar de mis gaan als ze willen, maar wat meer discretie zou niet slecht zijn.