Zuhal 'Nogmaals' Demir

Zuhal ‘Nogmaals’ Demir

     Zuhal Demir was de Genkse lijsttrekker voor N-VA, en ze had verklaard dat ze, bij voldoende stemmen op haar en haar partij, burgermeester wil worden van die provinciestad. Ze zou zich in zo’n geval niet laten vervangen. Ze zou daarentegen aftreden als minister van Onderwijs is. Bart De Wever zou dan iemand anders moeten zoeken voor die post. Voor mij is dat prima, zolang de post maar naar een N-VA’er gaat en niet naar Caroline Gennez. Wie die N-VA’er is, maakt voor mij weinig uit, het mag zelfs Ben Weyts zijn, kun je nagaan.
      Wat me wel iets uitmaakt, is de spreekvaardigheid van Demir als er televisiecamera’s in de buurt zijn. Haar uitleg op het VTM-nieuws was tenenkrullend. Demir moet zich dringend laten bijscholen. Dat schijnt mogelijk. Kijk maar naar Kamala Harris die na een week intensieve training Donald Trump voor de camera’s een pak slaag gaf. Een eerste tip voor Demir: als je voortdurend hetzelfde antwoord herhaalt, moet je daar niet extra de aandacht op trekken door 25 keer het woord nogmaals te gebruiken.
      En voor gevorderden: het is zelfs beter om hetzelfde antwoord niet voortdurend te herhalen. Als je iets tweemaal gezegd hebt, en je krijgt nog een keer dezelfde vraag: ga dan improviseren. Ook dat kun je leren. Vertel over de tijd dat je districtsburgemeester van Antwerpen was, over de blunders van de Genkse CD&V, over een leuke reactie die je gekregen hebt van iemand op straat, over wat je dochter onlangs zei over de kleuren van de burgemeesterssjerp. Desnoods zeg je wat Sammy Mahdi in zo’n geval zou zeggen: dat het lokale niveau in de politiek het allerbelangrijkste is en dat het departement Onderwijs minstens even belangrijk is. Logica is bij dergelijk geïmproviseer niet de eerste vereiste.

Nogmaals Zuhal Demir

     Gisteren had ik een stukje Zuhal ‘Nogmaals’ Demir; vandaag heb ik de woordvolgorde van de titel en de invalshoek van mijn commentaar veranderd. Demir zou dus liever burgemeester zijn van Genk dan minister van Onderwijs. Dat is voor mij onbegrijpelijk, want ik heb een afkeer van gemeentepolitiek. Ik heb niet het minste talent om op een volksfeest van tafel naar tafel te gaan en met iedereen een gemoedelijk praatje te slaan.
     Maar dat is niet de grote moeilijkheid. De grote moeilijkheid is dat je dan in de gemeenteraad bijvoorbeeld moet beslissen of een vrijgekomen terrein moet worden toegewezen aan een school, een speelplein of een parkeerplaats*. Sommige van mijn medeburgers zouden het meest baat hebben bij A, andere bij B en nog andere bij C. Hoe kun je dat nu in godsnaam oplossen? Het ergste zou zijn als ikzelf baat zou hebben bij een van de oplossingen. Dan zou ik helemaal in paniek raken want ik mis de morele moed om op te komen voor mijn eigen belangen.
     Iets anders begrijp ik wel, namelijk dat een relatief nieuwe partij als N-VA sterker staat in de nationale arena dan in gemeentebesturen, en dat ze die zwakke flank zo snel mogelijk moet versterken door zoveel mogelijk burgemeesterposten binnen te halen. CD&V, die van oudsher rekruteert uit de jeugdbewegingen en het ‘middenveld’, is hier nog altijd een geduchte tegenstander. Voor N-VA kan het dus belangrijker zijn een goed verkiezingsresultaat te halen in Genk, dan precies Demir - en niemand anders - op Onderwijs te hebben. Misschien wordt Demir door De Wever wel gepusht om alles op Genk te zetten. Hij beweert het tegenovergestelde, en Demir ook, maar moeten we zulke sluwe vossen vertrouwen als het over strategie gaat? Wél geloof ik dat bij een voldoende verkiezingsresultaat Demir inderdaad echt burgemeester wordt, en geen minister blijft, en dat bij succesvolle onderhandelingen, De Wever echt premier wordt, en geen waarnemend burgemeester blijft. 

Marc Reynebeau en Zuhal Demir

     Een mens kan best veranderen, en ikzelf ben daar een voorbeeld van. Twee jaar geleden zou ik een artikel over ‘de vele walletjes van Zuhal Demir’ gelezen hebben, ook al was het van Marc Reynebeau (DS 9/10). Nu heb ik alleen de titels gelezen. Ik zal dus nooit weten waarom ‘het geval-Zuhal Demir een Gwendolyn Rutten 2.0 is maar nog erger.’ Ook zal ik nooit doorgronden waarom ‘met de aarzelingen van Demir de kwaal van het cumuleren een absoluut dieptepunt bereikt.’ Een bepaald soort nieuwsgierigheid neemt af bij het ouder worden.

* Ik heb het voorbeeld overgenomen uit Peter Boettke, Calculation and Coordination.