Er is een kritisch rapport verschenen over de EU-financiering van ngo’s. Er zou te weinig transparantie zijn. Krantenstukken waarin het woord ‘transparantie’ voorkomt, sla ik meestal over. Maar de citaatkopt in De Standaard (8/4) vind ik wel leuk. Bruno Tobback: ‘Ik vrees dat het rapport misbruikt zal worden door partijen uit rechtse en uiterst rechtse hoek.’ Hij zegt ten minste niet dat het rapport ‘in de kaart speelt’ van rechts en uiterst rechts.
Bedrieglijke vriendschapsverzoeken
Mijn vrouw kreeg zopas op FB een vriendschapsverzoek van zekere Annie Rousseau, met mijn profielfoto, maar dan een kwartslag naar links gedraaid. Dat is nieuw. Zulke bedrieglijke vriendschapsverzoeken gebeurden vroeger in mijn eigen naam, zonder foto.
Nadoen
Mijn zoon is weliswaar arts, maar hij kan ook heel goed een arts nadoen. Laatst had ik last van bursitis olecrani, een ontsteking van de slijmbeurs ter plaatse van de elleboog. Dat ziet er nogal spectaculair uit. Je moet maar eens afbeeldingen op het internet zoeken. Nu is de zwelling bijna helemaal weg, en ik vroeg aan mijn zoon of ik nu weer mocht fitnessen. Hij zette een ernstig gezicht op en stak van wal. ‘Dat kan niet veel kwaad. Maar je moet voorzichtig beginnen. Niet overbelasten. Als je merkt dat het niet gaat, kun je beter stoppen.’ Daarna schoot hij in de lach.
Slogans
Ik ben het voor een keer eens met Miranda Ulens van de socialistische vakbond (DS 10/4). Ze pleit ervoor om op betogingen eigen bordjes mee te dragen. ‘Wie een bord draagt, toont niet alleen een mening maar ook een stijl.’ En Ulens citeert een aantal voorbeelden van zo’n stijl
- ‘Straks ben ik een armtenaar’
- ‘Als een uitgeperste citroen richting pensioen.’
- ‘Lieve Sint, wij zijn braaf geweest. Krijgen wij een toekomst?’
Zelf heb ik een voorkeur voor slogans die goed scandeerbaar zijn**, ook al staan ze op die bordjes om alleen gelezen te worden. Of voor de absurde slogans zoals ‘Geen nieuwe raketten zolang de oude niet opgebruikt zijn.’
De moeder van Jezus
In de Kruisweg-reeks van De Standaard wijdt Ivo Victoria een persoonlijk stukje aan de moeder van het slachtoffer. Hij merkt terloops op dat Jezus ‘niet eens de moeite deed om Pontius Pilatus van zijn onschuld te overtuigen – terwijl die mens al zo goed als overtuigd was.’ Dat is heel grappig geformuleerd, maar ik lees die passage in het Evangelie een beetje anders.
Victoria prijst Maria omdat ze de keuzes van haar zoon respecteert, zoals zijn eigen moeder – ik bedoel Victoria’s moeder – zijn keuzes respecteerde. Dat is inderdaad mooi. Ook vindt hij dat het Maria ‘siert dat ze slechts bedroefd langs de kant van de weg staat.’ Dat is nu iets waar mijn moeder anders over denkt. In de film Il Vangelo Secondo Matteo (1964)**** beperkt Maria zich juist niet tot ‘bedroefd langs de kant van de weg staan’. Haar gezicht is vertrokken van de pijn, ze huilt, ze valt neer, ze moet ondersteund worden … ‘Dat is ten minste realistisch,’ zei mijn moeder. ‘Een vrouw die haar kind aan het kruis ziet ophangen, moet daar niet staan als een stille martelares.’
Adolescence op de Nederlandse scholen
Ik hoorde op de radio dat men in Nederlandse scholen gebruik zal maken van de televisiereeks Adolescence om ‘een discussie op gang te brengen.’ Ik vermoed dat men het over nefaste boodschappen op de sociale media wil hebben. Zelf zou ik vooral fragmenten uit de tweede aflevering laten zien waarin rijkelijk geïllustreerd wordt hoe moderne scholen kapot worden gemaakt door een gebrek aan respect voor het traditionele gezag.
No-theater en Sukiyaki
In de televisiereeks Asura maakten we kort even kennis met de bevreemdende muziek en dans van het Japanse No-theater. Mijn vrouw en ik keken elkaar aan. Onmiddellijk daarna hoorden we op de radio de Japanse schlager Sukiyaki*****. Ik heb de indruk dat Japanse oren zich makkelijker aanpassen aan Westerse muziek, dan Westerse oren zich aanpassen aan traditionele Japanse muziek.
Fascisme
Ook mensen die weinig van geschiedenis afweten gebruiken al eens het woord fascisme. Dat is al langer aan de gang. Boudewijn de Groot zong in 1966 met de nodige zelfironie: ‘Mensen die het beter wisten, waren allemaal fascisten.’ Maar hij sprak het woord tenminste juist uit. In Nederland schijnen er vandaag al mensen te zijn die spreken van de ‘fasist Trump’.
Je kunt over de evolutie en het gebruik van het woord heel wat meer vertellen, maar vaak komt het neer op niets anders dan een dwaze omkering. Men heeft ergens gehoord: ‘alle fascisme is slecht’ en men maakt ervan: ‘alles wat slecht is, is fascisme.’
Staken
De socialistische bediendevakbond BBTK heeft een handleiding gemaakt met de titel: Staken, hoe doe je dat?
Aforismen
Oud-rector van de Leuvense universiteit Rik Torfs heeft een zeker talent voor aforismen die hij als berichtjes op X plaatst. Critici zullen zeggen dat die aforismen niet allemaal even goed zijn en dat Torfs wel eens een herhaling valt. Dat is niet erg. Ik heb indertijd de aforismenbundels van Rochefoucauld en van Vauvenargues gelezen en die zijn ook niet allemaal even goed en herhalen wel eens een inzicht dat eerder geformuleerd werd. Chamfort, die zelf het genre beoefende, merkte ooit op dat het met aforismen gaat als met kersen: men kiest eerst de beste uit, maar eindigt met ze allemaal op te eten of te publiceren, ook de misvormde en die met rotte plekjes.
Maatschappijkritische televisie
Een groot stuk in De Standaard (27/3) over de televisieserie The Studio. De recensent is niet enthousiast: ‘De Studio steekt de draak met Hollywood in een jasje van flauwe kolder. In feite is die kritiek, als het dat al is, ook maar een bijzaak.’
Als ik zoiets lees, besluit ik om voor de zekerheid toch zelf een aflevering van de serie te bekijken. Critici hebben de neiging om punten bij te geven voor een film of serie die ‘maatschappijkritisch’ of ‘subversief’ is, en punten af te trekken voor een die dat niet is. Dat geeft een vertekend beeld. Mij kan die maatschappijkritiek niet veel schelen, one way or the other.
De comateuze Europese literatuur
Zoals elke krantenlezer erger ik mij aan sommige sensationele koppen die een redelijk artikel dat eronder staat ontsieren. Maar ik begrijp dat de lezer moet worden verleid om een saai stuk over politiek of economie te lezen. Maar waarom gebruikt men zulke koppen ook in de cultuursectie? In DS2 van 26/3 lees ik in een onderschrift dat de roman Oroppa een boek is ‘dat de comateuze Europese literatuur reanimeert.’ Comateus? De bespreking van een nieuwe productie van Pretty Woman staat onder de kop: ‘Waarom een musical maken van een film die passé is?’ Passé? Na zo’n kop ben ik geneigd om nog een snel een ticket voor die musical te bestellen. Maar het artikel eronder overtuigt mij ervan dat de muziek in het stuk – van Bryan Adams – slaapverwekkend moet zijn, en om in een comateuze toestand naar een musical te kijken, daar bedank ik voor. Ik wil niet dat men mij voor de Europese literatuur houdt.
‘En daar is niets mis mee’
Naast negatief nieuws, bevatten hedendaagse krantenkoppen ook waarschuwingen voor allerhande gevaar. ‘Oktober nog nooit zo droog’. ‘Door DOGE verliezen ambtenaren hun job.’ Steeds meer kant-en-klare maaltijden in de winkel.’. ‘Steeds minder computers in de klas.’ ‘Begroting nog jarenlang in het rood.’ De lezer is geconditioneerd om daarin onheilstijdingen te zien. Als die boodschappen niet zo bedoeld zijn, moet dat op een of andere manier worden duidelijk gemaakt. Een recente mode is om aan de titel toe te voegen ‘En daar is niets mis mee.’ Probeer het maar eens. Een interview met Paul De Grauwe bijvoorbeeld, met daarboven de kop ‘Begroting nog jarenlang in het rood, en daar is niets mis mee.’
Valerie Van Peel
Her en der las ik dat toekomstige N-VA-voorzitster Valerie Van Peel ‘heel wat sociaal-voelender is dan veel partijgenoten.’ Maar zou ze ook zo sociaalvoelend zijn als bijvoorbeeld Conner Rousseau of Paul Magnette? Dát is de vraag.
* Een eerder stukje van mij over slogans staat hier.
**** Over die film zeg ik ook iets in mijn stukje hier.
***** Het liedje staat hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten